Straszyli mnie, że nie przejadę tych gór, że tam upał, nie ma sklepów, są za to wilki, skorpiony i węże. Jak okiem sięgnąć – pustka. Słońce prażyło niemiłosiernie. Przede mną widok na wyschnięte, pożółkłe góry i 280 km po bezdrożach, za mną – jedyna na tym pustkowi ludzka enklawa, można powiedzieć – oaza. Stoję, myślę, po ciele przebiega dreszcz emocji… Czytaj dalej…
Ściemniało się. Szlak wydawał się totalnie dziki. Worek wrzynał się w bark, szyję i cały czas spadał przy wchodzeniu na kolejne bloki skalne. Ostra wymiana zdań. Było już ciemno, znajdowaliśmy się na jakiejś grani… Czytaj dalej…
Było ciemno, zimno, wiał przenikliwy wiatr. Zjeżdżałem rowerem z wysokości 3 tysięcy metrów w samym tylko krótkim rękawie i spodenkach. Zauważyłem oświetloną jurtę na kawałku płaskiego terenu… Ramil robił coś przed jurtą. Podszedł zaciekawiony… Czytaj dalej…